Norwegia, gdzie zmierzch z brzaskiem witał się i żegnał prawie w jednym miejscu

ciemno było prawie do połowy kwietnia, aż nagle zrobiło się jasno.
z miejsca tak temperatury skoczyły do plus nastu, słońce promienieć zaczęło się radośnie od rana do rana
bo tak jak do tej pory nie było go w ogóle niemalże, tak od tej pory nie zachodziło już wcale.
a dzień trwać zaczął sobie noc i dzień prawie na okrągło.





pamiętam widok bosych stóp  w klapkach, wtedy, pana w garniturze idącego ulicą Bergen,
widok ów uprzytomnił mi jak tęsknić muszą zawrotnie tutaj za ciepłem promieni od słońca..
stałam tak w tym nareszcie jedynie polarze i uśmiechałam się do tych białych, nagich palcy w japonkach jak do oswobodzonych ciepłem z kajdan zimna zwiastunów wiosny.

tam się czeka na tą jasność niezwykle tęsknie i łapczywie docenia się jej nadejście.
..mówi się, że im więcej tracisz tym mocniej doceniasz.
tymczasem lata w Norwegii do upalnych nie należą, ale jak odchodzą to na bardzo długo..
hmm - im dłużej tęsknisz..tym mocniej?
:) ważne jest nie zgubić w sobie ..emocji.
 a jak czekać to tęsknić, by nie zobojętnieć.